Korzystając z doskonałej pogody, Saix przyszedł do parku i usiadł na brzechu fontanny. sciągnął rękawicki i zamoczył dłonie w wodzie, uśmiechając się z satysfakcją. Jegu umysł był w tej chwili całkowicie pusty, nie myślał o niczym, delektując się dniem.

Pojawiła się, również usiadła na brzegu fontanny tyle, że z drugiej strony. Nie zwróciła zbytniej uwagi na tego mężczyznę. Patrzyła w niebo.

Kątem oka zauważył dziewczynę, która usiadła po drugiej stronie fontanny. Przyglądając się jej, nie zauważył lecacego w jego stronę Frisbee. Został uderzony w głowę i wpadł do fontanny.
- Kusso! - zawołał, siadajac w pozycji wyprostowanej. Dotknął rękami włosów, po czym wyciągnął coś z kieszewni i wrzucił do śmietnika. - Nowa talia już do śmieci... - dopiero wtedy spojrzał na Kairi. - E... Cześć.

Roześmiała się, na widok wpadającego do fontanny mężczyzny.
- Witam, witam - uśmiechnęła się z rozbawieniem.

- To nie jest zabawne. - powiedział z wyrzutem, po chwili wracając do powagi. - Jakie jest twoje imię?

Rozbawienie dalej nie schodziło z jej twarzy.
- Kairi - odpowiedziała.
- A twoje imię to...?

- Saix. Miło mi. - powiedział z uśmiechem zalotnym uśmiechem, wyciągając rękę.

Uśmiechnęła się i uścisnęła mu dłoń.
- Eh... dobra, koniec tych oficjalności...

- Racja. Co sprowadza do tego zrujnowanego miasta taką śliczną istote jak ty? - spytał.

- Szukanie jakiejkolwiek rozrywki... - odparła.
- A ciebie, jeśli można wiedzieć?

- Szukanie spokoju. Trzba się czymś zajmować po skończeniu wojny... - uśmiechnął się i w końcu wyszedł z fontanny. ściągnął przemoczoną kurtke i koszulę. Jego umięśnioną kaltkę pierwsiowa przecinała ogroma blizna.w kształcie litery Y.

- Szukanie spokoju...? - powtórzyła jego słowa. - A co dla ciebie oznacza słowo spokój? Według mnie, jest to być ustatkowanym, żyć bez żadnych zmartwień... - odrzekła poważnie, po chwili jednak dodała - Nie, ja nie szukam spokoju - uśmiechnęła się do niego.

- No własnie, ustatkowanym i bez zmartwień. Swoje juz przeżyłem, wystarczy mi chyba emocji. - zaśmiał się. Śliczna jest, i miła. Podoba mi się. - pomyślał.

Zobaczył, a raczej wyczuł, dwie osoby. Bezwiednie podążył za żywym, jasnoniebieskim* zapachem. Kobieta i mężczyzna. Przycupnął przy ścieżce i przysłuchiwał się ich rozmowie.


* gdyby zapachy były kolorami... xD

"Śliczna jest, i miła. Podoba mi się." - usłyszała myśli Saixa w swojej głowie. Uśmiechnęła się lekko. Zauważyła jakiegoś przybysza.
- Ej ty tam! - zawołała w stronę Hikaru.

Saix błyskawicznie odwrócił głowę w tamą stroną i wyciągnął zza pasa krótką metalowa pałkę, która rozsunęła sie 2m kij.
- On jest jakiś dziwny... mam złe przeczucia.

Zaskoczony odwrócił głowę w ich stronę. Na widok kija zerwał się na równe nogi i warknął, odsłaniając zęby. Czemu? Przecież nie zrobił nic złego. Ta dziewczyna pachniała tak przyjemnie...

Spojrzała ma Saixa.
- Ty tak na każdego z bronią wyskakujesz? - spytała.
- Uspokój się, ten gościu jeszcze nic nie zrobił...

- Cos jest z nim nie tak. - powiedział, podnosząc z ziemii wypuszczone uprzednio kartwy i schował je do kieszeni. Nie schował broni. - Nie czujesz tego?

Skrzywił się.
- Śmierdzisz - warknął. Nie była to do końca prawda. Ten człowiek pachniał polem bitwy. Walką.

- Tak, jest coś z nim nie tak...  - rzekła.
- Poczekajmy, zobaczymy co zrobi. - Położyła ma rękę na ramieniu.
Moja umiejętność czytania w myślach, nie jest jeszcze tak dobra... Nie dowiem się w ten sposób niczego...

- A wąchaleś się ostatnio? - spytał chlopaka.

Przekrzywił głowę, przyglądając się przeciwnikom. W starciu miał małe szanse. Przejechał językiem po ostrych kłach.
- Czego ode mnie chcecie!

- Niczego! Jak jakieś pytania w tym kierunki to pytaj jego - wskazała na Saixa.

Kij złożył się.
- Dobra, nic. Ja spadam. - powiedział, podniósł z ziemii koszule i kurtkę i odszedł w blizej nieokreślonym kierunku.

Po odejściu mężczyzny od razu się rozluźnił. Rozejrzał się, węsząc w powietrzu. Nie wyczuł nic ciekawego ( poza dziewczyną) więc znów przykucnął. Leżący przed nim kamyk uniósł się w powietrze i poszybował za plecy chłopaka. Kiedy tylko zniknął z zasięgu wzroku chłopaka zaczął się chybotać. Po chwili spadł na ziemię.

Dziewczyna z zaciekawieniem patrzyła na te dziwne zjawisko.
- Jestem Kairi - powiedziała idąc w kierunku chłopaka.

- Hikaru - mruknął w zamyśleniu. Gwałtownie obrócił głowę w jej stronę.
- Ładnie pachniesz.

Odeszła.

Siedział koło fontanny, wyraźnie śpiący. Napił się wody z fontanny. Była chłodna. Ziewnął szeroko, przy czym końcówka jego języka zwinęła się w rulonik.

Przechodziła obok fontanny. Zwróciła głowę w stronę fontanny i ujrzała chłopaka, którego spotkała już wcześniej.
- Och, to ty...

Zaskoczony obrócił się w jej stronę.
- Ach, to ty. - mruknął, wdychając miły zapach dziewczyny.

Usiadła na brzegu fontanny.
- Hikaru? Co tutaj robisz? - spytała z uśmiechem.

- Nie mam gdzie się podziać, więc... - głośno zaburczało mu w brzuchu.

- Jesteś głodny? Hmm no cóż, ja nic na to nie poradzę... - odparła.
- Kuo sobie coś... lub ukradnij. To w końcu też jakiś sposób - uśmiechnęła się do niego.

- Zapoluję - burknął. Nagle jego nos znalazł się tuż przy szyi dziewczyny.
- Ty naprawdę ładnie pachniesz - stwierdził

Odsunęła się od niego. Był to dość dziwny i niecodzienny komplement... jeśli to był komplement...
Jest dziwny, naprawdę dziwny... Muszę się dowiedzieć co z nim jest, inaczej kolejna noc będzie nieprzespana.
- O co ci chodzi?

- Jak Jesień. Bezpiecznie - westchnął i odchylił się do tyłu. Nie wiadomo kiedy zerwał się z miejsca i pobiegł za fontannę. Kucnął.

JESIEŃ...!?
- Ej, Hikaru! Co ty wyrabiasz? - Podbiegła do niego.

Przed nim stał kot. Złote ślepia zwierzęcia były zwrócone w stronę chłopaka. Po twarzy Hikaru przemknął cień uśmiechu.

Nie miała pojęcia o co mu chodzi, ale nie zamierzała mu przeszkadzać... Usiadła więc znów na progu fontanny.

Nadal wpatrywał się w kota. Po dłuższej chwili zwierzak podszedł i otarł się o jego dłoń. Chłopak wziął go na ręce i wrócił do fontanny.

- Hmm? Kotek? Po co ci on? - Spytała.

Spojrzał na nią urażony.
- Nie chcę być sam.

- Och... Przepraszam... - odparła i podeszła do niego. Podrapała kotka za uszkiem.

Kot skulił się i fuknął.
- Nie dotykaj go, nie lubi tego!

Spojrzała na niego.
- Hikaru... kim ty jesteś? - Zapytała wprost.

Spojrzał na nią.
- Sobą - powiedział tylko i zamilkł.

- Rozumiem, nie ufasz mi. Nie ma się co dziwić w ogóle się przecież nie znamy - uśmiechnęła się.
- Dobrze, żebyś znalazł jakiś kąt dla siebie i twojego nowego przyjaciela.

- Znalazłem. Tutaj.

Gadaj z takim gościem...
- Ech... niech ci będzie - westchnęła zrezygnowana.

Spojrzał na nią zdziwiony.
- Coś nie tak?

- Czy ty naprawdę zamierzasz zamieszkać pod tą fontanną... jak jakiś żul*!? - spytała.


* lub Madao jak kto woli XD

Kiwnął głową i przytulił łeb kota do swojego policzka.

- Jak chcesz, to ok - wzruszyła ramionami.
Koleś jest naprawdę dziwny.

- A ty kim jesteś? - spytał nagle.

- Człowiekiem, chyba kobietą - uśmiechnęła się lekko.

Westchnął.
- Czemu zadałaś mi takie dziwne pytanie? Ja też jestem człowiekiem!

- Wiem... Ale niecodziennie słyszę że ładnie pachnę... Masz coś z węchem prawda - spytała.

Zdziwił się.
- Z węchem? - zastanowił się chwilę. - Ja... Czuję zapachy, które nie obchodzą resztę.

- A jednak, coś czułam że nie jesteś normalny - uśmiechnęła się lekko.

- Jestem całkiem normalny - mruknął. Jakby na potwierdzenie jego słów kilka kamyków podleciało w górę.

- Tak, tak, oczywiście - zaśmiała się.

- Czemu się śmiejesz? Jestem równie normalny co ty!

- Heh, racja... - uśmiechnęła się gdzieś w dal.

Polubił ją. Jest przyjazna. I ładnie pachnie.

- Dobra, ja już idę. Rozgość się w nowym domu. - Uśmiechnęła się i odeszła.

Skulił się na jednej z ławek. I tak leżeli. Człowiek i kot. Dwa zagubione istnienia.